پس از بیش یک دهه بحث، اخیراً قدرتمندترین نهاد روانپزشکی ایالات متحده، اختلال جدیدی را به کتاب راهنمای تشخیصی خود اضافه کرد: سوگ طولانی مدت. این تصمیم به بحثی طولانی درزمینه ی سلامت روان پایان می دهد و در لحظاتی که بسیاری از مردم با غم از دست دادن عزیزانشان دست و پنجه نرم می کنند، پژوهشگران و پزشکان را رهمنون می سازد تا سوگ شدید را هدفی برای درمان پزشکی درنظر بگیرند.
تشخیص جدید یعنی اختلال سوگ طولانی مدت برای اعمال بر بخش کوچکی از جمعیت طراحی شده است که یک سال پس از فوت عزیزانشان همچنان به شدت درگیر هستند، نشخوار فکری می کنند و نمی توانند به فعالیت های گذشته خود برگردند. گنجاندن این وضعیت در کتاب راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی (DSM) به این معنا است که شرکت های بیمه نیز باید هزینه درمان این افراد را بپردازند.
تصمیم جدید به احتمال زیاد جریانی از بودجه را به سمت پژوهش روی درمان روانه خواهد کرد (نالتروکسان دارویی که برای کمک به درمان اعتیاد استفاده می شود، در کارآزمایی های بالینی به عنوان نوعی درمان سوگ تحت آزمایش قرار دارد).
از دهه ی ۱۹۹۰، تعدادی از پژوهشگران استدلال کرده اند که اشکال شدید سوگ باید به عنوان بیماری روانی طبقه بندی شود و گفته اند که جامعه معمولاً رنج افراد داغدیده را طبیعی تلقی می کند و آن ها را به سمت درمان هدایت نمی کند. آن ها امیدوار هستند تشخیص جدید به پزشکان اجازه دهد تا به بخشی از جمعیت کمک کنند که پس از مرگ عزیزانشان به سمت انزوا کشیده می شوند.
دکتر پل اس اپلبام، رئیس هدایت کمیته ناظر بر بازبینی ویرایش پنجم DSM، گفت: «آن ها بیوه هایی بودند که تا آخر عمرشان سیاه می پوشیدند، از روابط اجتماعی کناره گیری می کردند و بقیه عمر خود را به یاد همسری که از دست داده بودند، سپری می کردند. آن ها والدینی بودند که هرگز بر غم از دست دادن فرزندان خود غلبه نمی کردند.»
منتقدان به شدت با طبقه بندی سوگ به عنوان اختلال روانی مخالفت و استدلال کرده اند این تعریف با خطر بیمارانگاری جنبه ای اساسی از تجربه انسانی همراه است. آن ها هشدار می دهند نتایج مثبت کاذبی وجود خواهد داشت و پزشکان به افرادی که به طور طبیعی درحال خارج شدن از حالت سوگواری هستند، خواهند گفت که دچار بیماری روانی هستند. علاوه بر این، آن ها می ترسند که مسئله سوگ، بازاری برای شرکت های دارویی ایجاد کند و آن ها سعی کنند مردم را به این باور برسانند که برای خروج از سوگواری به درمان پزشکی نیاز دارند.
جوآن کاچیاتوره، دانشیار مددکاری اجتماعی در دانشگاه ایالتی آریزونا که مقالات زیادی درمورد سوگ منتشر کرده است، گفت:
کاملاً مخالف این موضوع هستم که سوگ یک بیماری روانی است. وقتی فرد متخصصی به ما می گوید دچار اختلال هستیم و احساس آسیب پذیری و ناتوانی می کنیم، دیگر به خود و احساساتمان اعتماد نداریم. به نظر من، این حرکتی بسیار خطرناک و کوته بینانه است.
هالی پریگرسون، استاد جامعه شناسی در پزشکی تلاش کرده است تا سوگ طولانی مدت را به عنوان نوعی اختلال روانپزشکی قابل تشخیص وارد فهرست اختلالات روانپزشکی کند.
منشا تشخیص جدید به دهه ۱۹۹۰ برمی گردد، زمانی که هالی جی پریگرسون، همه گیرشناس روانپزشکی درحال مطالعه گروهی از بیماران سالخورده بود و داده هایی درمورد اثربخشی درمان افسردگی جمع آوری می کرد.
او متوجه موضوع عجیبی شد: در بسیاری از موارد، بیماران به خوبی به داروهای ضدافسردگی پاسخ می دادند، اما سوگواری آن ها که طبق فهرست استانداردی از سوالات اندازه گیری می شد، تحت تأثیر قرار نگرفته بود و همچنان بالا بود. وقتی او این مسئله را با تیم روانپزشکان در میان گذاشت، آن ها علاقه چندانی نشان ندادند و به او گفتند: «سوگ طبیعی است، ما روانپزشک هستیم و نگران سوگ نیستیم. ما درمورد افسردگی و اضطراب نگران هستیم.»
دکتر پریگرسون شروع به جمع آوری داده کرد. طبق بررسی های او، بسیاری از علائم سوگ شدید از افسردگی متمایز بودند. پژوهش های او نشان داد که برای بیشتر افراد، علائم سوگ طی شش ماه اول پس از مرگ به اوج می رسد. او گفت گروه بسیار کمی از افراد (او آن را ۴ درصد افراد داغدیده تخمین می زند) در حالت بدبختی فرومی روند و از نظر خلق و خو، عملکرد و خواب دچار مشکلات پایداری می شوند.
مقاله های مرتبط:
در سال ۲۰۱۰، زمانی که انجمن روانپزشکی آمریکا پیشنهاد کرد تعریف افسردگی گسترش پیدا کند تا افراد سوگوار را نیز شامل شود، با مخالفت شدیدی رو به رو شد. مخالفان می گفتند متخصصان سلامت روان در تشخیص و درمان بیماران افراط می کنند و می خواهند همه را بیمار درنظر بگیرند تا درآمد کسب کنند.
با این حال، برخی از پژوهشگران مطالعه ی سوگ را ادامه دادند و آن را از افسردگی و اختلالات نزدیکی مانند اختلال استرس پس از سانحه متمایز دانستند. یکی از آن ها، دکتر ام کاترین شیر، استاد روانپزشکی دانشگاه کلمبیا بود که برنامه ۱۶ هفته ای از روان درمانی را ارائه داد. در این برنامه، از تکنیک های مواجهه مورد استفاده برای قربانیان تروما استفاده می شود. در سال ۲۰۱۶، داده های کارآزمایی های بالینی نشان داد درمان دکتر شیر نتایج خوبی برای بیمارانی داشت که دچار سوگ شدیدی بودند و رویکرد او از ضدافسردگی ها و دیگر درمان های افسردگی مؤثرتر بود.
دکتر اپلبام که رئیس کمیته مسئول بازنگری کتاب راهنما است، گفت یافته ی مذکور از گنجاندن تشخیص جدید در راهنما حمایت می کرد. در سال ۲۰۱۹، دکتر اپلبام گروهی را تشکیل داد که شامل دکتر شیر از دانشگاه کلمبیا و دکتر پریگرسون بود که اکنون استاد کالج پزشکی ویل کرنل است. هدف او توافق بر سر معیارهایی بود که سوگ عادی را از اختلال سوگ متمایز می کنند. اما حساس ترین سؤال این بود که معیار طولانی بودن چیست.
اگرچه هر دو تیم پژوهشگران احساس کردند که می توانند اختلال سوگ طولانی را شش ماه پس از عزاداری تشخیص دهند، انجمن روانپزشکی ایالات متحده درخواست کرد تا برای پیشگیری از مخالفت های عمومی، این سندرم را محافظه کارانه تر تعریف کنند و یک سال پس از مرگ را به عنوان معیار تشخیص درنظر بگیرند. مردم از این مسئله خشمگین می شوند که دلتنگی آن ها برای کسی که فوت کرده است، بیماری درنظر گرفته می شود.
تشخیص جدید که به تازگی در نسخه بازبینی شده منتشر شد، پیشرفتی است برای کسانی که سال ها استدلال کرده اند افراد به شدت سوگوار به درمان متناسب نیاز دارند. اگر این تشخیص به طور فراگیر مورد استفاده قرار گیرد، احتمالاً درمان دکتر شیر متداول خواهد شد و همچنین درمان های جدیدی ازجمله درمان های دارویی و مداخلات آنلاین را به دنبال خواهد داشت.
دکتر ام کاترین شیر، استاد روان پزشکی دانشگاه کلمبیا از سال ۱۹۹۵ درحال مطالعه اختلال سوگ بوده است.
حلقه ای از سوگ
درمان دکتر شیر به امی کوزولا کرن ۵۴ ساله کمک کرد تا از حلقه وحشتناکی خارج شود. سه سال قبل، برادرش به طور ناگهانی هنگام خواب براثر حمله قلبی از دنیا رفت. خانم کوزولا کرن به طور مداوم، روزها و ساعت های منتهی به مرگ برادرش را مرور می کرد و از خودش می پرسید که آیا باید متوجه حال بد او می شد یا او را وادار می کرد به اورژانس برود. او از زندگی اجتماعی کناره گیری کرده بود و مشکل خواب داشت و درحالی که دوره ای از داروهای ضدافسردگی را شروع و به دو درمانگر مراجعه کرده بود، به نظر می رسید هیچ کدام مؤثر نبودند.
خانم کوزولا کرن وارد برنامه ۱۶ جلسه ای دکتر شیر به نام درمان اختلال سوگ طولانی مدت شد. او در جلساتی که با درمانگر داشت، خاطرات خود را از روزی که متوجه شد برادرش از دنیا رفته است، تعریف کرد که فرایندی دردناک بود اما به تدریج ترس را از حافظه او بیرون کشید. او درنهایت واقعیت مرگ برادرش را پذیرفت. او گفت اهمیت تشخیص این بود که دریچه ای رو به درمان مناسب بود. خانم کوزولا کرن گفت از این مسئله احساس شرمندگی نمی کند و به کمک حرفه ای نیاز داشته است.
بااین حال، برخی افراد می گویند در این باره تردید دارند که سوگ باید در بازه زمانی مشخصی رفع شود. کاترینا کلمنس که بر بخش خدمات قربانیان سازمان مادران مخالف رانندگی در حالت مستی نظارت می کند، گفت هرگز برای مدت زمان احساس یک فرد چارچوب زمانی تعیین نمی کنیم. سازمان آن ها خدماتی به خویشاوندان و دوستان داغدیده ارائه می دهد. سخنگوی سازمان گفت که آن ها افراد داغدیده را تشویق می کنند تا به دنبال دریافت کمک باشند، اما نقشی در تشخیص آن ندارند.
فیلیپ برونشتاین که دختر سه ساله اش پس از تصادف اتومبیل در سال ۲۰۱۶ جان خود را از دست داد، گفت مردم سوگوار نمی توانند با این پیام که پاسخ آن ها ناکارآمد است، جلوی احساسات خود را بگیرند. او گفت اینکه بخواهیم به مردم بگوییم این رفتار طبیعی نیست، می تواند بیش از آن که مفید باشد، ضرر داشته باشد. شما با فردی بسیار آسیب پذیر سروکار دارید و آن ها به تأیید نیاز دارند.
آن هود که در کتابی با عنوان «آرامش: سفری از میان اندوه»، خاطرات مرگ دختر پنج ساله اش را براثر عفونت استرپتوکوک توصیف می کند، گفت این اتفاق پر از فراز و نشیب و شگفتی بود. او گفت تعیین یک سال به عنوان زمان تشخیص، مستبدانه و بیرحمانه است.
اولین باری که خانم هود پس از مرگ دخترش وارد اتاق او شد و با دیدن جوراب شلواری دخترش که روی زمین افتاده بود، فریاد کشید. او بعدا نوشت: «نه از آن نوع فریادی که ناشی از ترس بود، بلکه از نوعی که از عمیق ترین اندوهی می آید که می توان تصور کرد.»
خانم هود در اتاق دخترش را محکم بست و اتاق را دست نخورده رها کرد. پس از گذشت یک سال، یکی از دوستان خوش نیت به او گفت وقت آن رسیده که اتاق را خالی کند و درست نیست که محلی برای سوگواری در خانه داشته باشد. اما خانم هود به او توجهی نکرد. سپس یک روز صبح، سه سال پس از مرگ دخترش، خانم هود از خواب بیدار شد و به اتاق بازگشت. او لباس ها و اسباب بازی های دخترش را در جعبه های پلاستیکی گذاشت و جالباسی را خالی کرد. او هنوز مطمئن نیست چگونه دچار این تحول شد و گفت: «ناگهان، نگاه می کنید و می بینید چند سال گذشته است و به دنیا برمی گردید.»
0 نظرات