چرا خودروسازان به طراحی چراغ جلوی دو‌ تکه روی آورده‌اند؟

این روزها، طراحی چراغ جلوی دو‌ تکه خودرو به یکی از برجسته‌ترین روندهای صنعت خودروسازی تبدیل شده است. اما چرا این سبک طراحی به سرعت فراگیر شده است؟

در سال‌های اخیر، چهره‌ی خودروها تغییر چشمگیری کرده است. چراغ‌های جلوی سنتی، که معمولا به صورت دو واحد بزرگ در گوشه‌های جلو قرار داشتند، اکنون جای خود را به طرح‌های باریک‌تر و مدرن‌تر داده‌اند. این تغییر، نه تنها جنبه‌های فنی دارد، بلکه بیانگر یک رویکرد زیبایی‌شناختی نوین در صنعت خودرو است. در این مقاله به دلایل این دگرگونی خواهیم پرداخت.

چراغ جلوی دو‌ تکه: از راهکار فنی تا هویت بصری

بخش عمده‌ای از محبوبیت طراحی چراغ جلوی دو‌ تکه خودرو به دلیل نقش برجسته چراغ‌های روشنایی در روز (DRL) است. این چراغ‌های LED که معمولاً در قسمت‌های بالایی و باریک جلوپنجره قرار می‌گیرند، بیش از یک ویژگی فنی، به عنصری کلیدی در طراحی و هویت بصری خودرو تبدیل شده‌اند. در مقابل، چراغ‌های اصلی (نور بالا و پایین) اغلب در قسمت پایین‌تر سپر پنهان شده یا به شکلی یکپارچه با بدنه خودرو ادغام می‌شوند.

خودروهایی نظیر فراری پوروسانگو (Ferrari Purosangue) این رویکرد طراحی را با ورودی‌های هوای بزرگ و چراغ‌های باریک بالای آن‌ها به اوج رسانده‌اند. همچنین، مدل‌هایی مانند هیوندای کنا و توسان کل هویت بصری خود را حول این ساختار بنا کرده‌اند. سیتروئن C5 X و لانچیا اپسیلون نیز از این زبان طراحی بهره برده‌اند؛ جایی که امضای نوری بالا و چراغ‌های اصلی پایین‌تر قرار می‌گیرند. این جداسازی کارکردی، زبان بصری جدیدی خلق کرده که نور را باریک و تیز و چهره‌ی خودرو را پیشرفته و آینده‌نگر نشان می‌دهد.

• اولین خودروی ۱۳ غول بزرگ خودروسازی جهان چه بود؟ از بنز تا تسلا
• نگاهی به تاریخچه جذاب صنعت خودروسازی ژاپن؛ از کارگاه‌های کوچک تا غول‌های جهانی
• اولین خودروی چهارچرخ محرک (AWD) تاریخ چه بود و چه کسی آن را ساخت؟
• نگاهی به مشهورترین خودروهای ملی در کشورهای جهان

نوآوری‌ها در طراحی نورپردازی و آینده خودروهای الکتریکی

در کنار طراحی چراغ جلوی دو‌ تکه، نوارهای نوری پیوسته نیز به عنوان یک عنصر یکپارچه‌کننده ظاهر شده‌اند. برخی برندها مانند فولکس‌واگن ID.4، کوپرا تاواسکَن و مدل‌های جدید اسمارت چراغ‌های DRL را با یک نوار LED واحد به هم متصل کرده‌اند. در مقابل، خودروهایی همچون اشکودا انیاک و پژو 308 ماسک‌های نوری واقعی با افکت‌های کریستالی خلق کرده‌اند. آئودی Q6 E-Tron و بی‌ام‌و i7 نیز با واحدهای LED فوق‌باریک و موقعیت‌های سنتی‌تر، دنباله‌های نوری پویا را به نمایش می‌گذارند.

یکی از رادیکال‌ترین تفاسیر این طراحی، در تسلا سایبرتراک (Tesla Cybertruck) دیده می‌شود؛ جایی که یک نوار افقی LED پیوسته تنها امضای نوری قابل مشاهده در قسمت بالای جلوی خودرو است و چراغ‌های اصلی به طور کامل در دو ماژول عمودی باریک داخل سپر پنهان شده‌اند. در تمامی این موارد، نورپردازی از نقش صرفاً فنی خود فراتر رفته و به عنصری بیانگر، امضای برند و یک بیانیه گرافیکی تبدیل شده است. چراغ‌های اصلی نیز کوچک‌تر و پنهان‌تر شده‌اند و تا زمانی که روشن نشوند، تقریباً نامرئی هستند.

با ظهور خودروهای الکتریکی و حذف تدریجی جلوپنجره سنتی، وارد دوران جدیدی شده‌ایم که در آن قسمت جلوی خودرو دیگر توسط رادیاتور تعریف نمی‌شود؛ بلکه به یک نمایشگر هویت تبدیل می‌گردد. چراغ جلوی دو‌ تکه خودرو و چراغ‌های روشنایی در روز، از پیش به این سمت اشاره دارند: نور به یک تزئین فعال، یک زبان رمزگذاری‌شده و یک چهره پویا تبدیل می‌شود. مفاهیمی مانند بی‌ام‌و آی ویژن دی با پنل‌های LED تعاملی که جایگزین چراغ‌های سنتی می‌شوند و برندهای چینی مانند های‌فای، ایکس‌پنگ و بی‌وای‌دی با چراغ‌هایی که می‌توانند شکل، رنگ و توالی خود را تغییر دهند، نشان‌دهنده آینده این صنعت هستند.