بازی Mafia: The Old Country بازگشت مجموعه‌ای محبوب است که از سال 2016 (بدون احتساب نسخه‌های بازسازی شده) در سکوت بوده. حال استودیوی بازی‌سازی «هنگر 13» (Hangar 13) و شرکت 2K، پس از مافیا 3 جهانباز که در زمان خودش سر و صدای زیادی به پا کرد، دوباره به ریشه‌های اصلی این سری برگشته‌اند. در این بازی به سیسیل ایتالیا سفر می‌کنیم تا یک تجربه‌ی سینمایی فشرده را تجربه کنیم که تلاش دارد برخی عناصر پایه‌ای سری را دوباره زنده کند. وفاداری، انتقام و خانواده، دوباره در مرکز حضور دارند.
در این نقد و بررسی از Mafia: The Old Country به عنوان اثری که می‌خواهد یادآور قسمت اول و دوم مافیا باشد، برایتان خواهم گفت که چگونه با دسیسه‌های ایتالیایی این بازی روبه‌رو شدم! آیا این بازگشت به ریشه‌ها بهترین مسیر برای سری است؟ موتور آنریل انجین 5 چطور عمل کرده؟ آیا جای خالی جهان باز قسمت قبلی حس می‌شود؟ آیا نوآوری‌های مهمی در گیم‌پلی وجود دارد؟ و مهم‌تر از همه، آیا ارزش تجربه کردن دارد؟
دو قسمت اول مافیا، منتشرشده در سال‌های ۲۰۰۲ و ۲۰۱۰، توانستند مأموریتی بسیار دشوار را انجام دهند و آن هم چیزی نبود جز انتقال حال‌وهوای سینمایی فیلم‌های مافیایی، به ویژه شاهکار «پدرخوانده» اثر فرانسیس فورد کوپولا (Francis Ford Coppola) به دنیای بازی‌های ویدیویی. آن‌ها با بهره‌گیری از سبک‌ها و کلیشه‌های این ژانر، بدون آنکه تبدیل به تقلیدی سطحی شوند، تجربه‌ای منحصر‌به‌فرد خلق کردند. نتیجه، دو بازی اکشن ماجراجویی خطی اما عمیق و پرجزئیات بود که با مهارت بالایی ساخته شدند و توانستند بازیکن را درگیر داستان‌های پرهیجان خود کنند.
شش سال طول کشید تا ناشر بازی، یعنی ۲K، توسعه‌دهنده‌ای تازه برای ادامه‌ی مسیر پیدا کند. این تلاش سرانجام به خلق مافیا 3 انجامید؛ بازی‌ای که تغییرات بزرگی در فرمول مجموعه ایجاد کرد: ماجرا از آمریکا اما در منطقه‌ای متفاوت (باتلاق‌های شهری شبیه نیواورلئان) روایت می‌شد و گیم‌پلی به شکل آشکار شبیه یک دنیای باز کلاسیک شبیه جی‌تی‌ای بود. گرچه بازی از نظر تجاری موفق شد، اما طرفداران قدیمی احساس کردند با تغییر مسیر، هویت اصلی مجموعه از دست رفته است و آن‌ها چیزی جز یک ادامه‌ی اصیل نمی‌خواستند.
داستان و فضاسازی؛ نبردهای قدرت به سبک کوزا نوسترا
سری مافیا در این قسمت خود که حدود سی سال پیش از وقایع قسمت اول اتفاق می‌افتد، آمریکا را کنار می‌گذارد و ما را به سیسیلِ اوایل قرن بیستم می‌برد. داستان بازی از گانگسترهای ایتالیایی آمریکایی فاصله می‌گیرد و ما را وارد دنیای پیچیده‌ی خانواده‌های جنایتکار این جزیره یا همان کوزا نوسترا می‌کند. در اینجا در قالب انزو فاورا (Enzo Favara)، یک جوان معدنچی که توسط پدرش به یک ارباب محلی فروخته می‌شود تا تمام وقت در معدن‌های گوگرد کار کند، به دلیل مجموعه‌ای از اتفاقات ناخوشایند، سر از زیر حمایت یکی از دون‌های منطقه یعنی «پدرخوانده توریزی» در می‌آوریم.
مثل قسمت‌های گذشته، روایت ستون اصلی بازی است. داستان با روحی سینمایی، واقع‌گرایانه و کمی تیره، ماجراهای شخصیت اصلی یعنی انزو فاورا (Enzo Favara) را روایت می‌کند؛ پسر یتیمی که با تکیه بر خشونت، در سلسله مراتب خانواده‌ی توریزی (Torrisi) بالا می‌رود. بدون لو دادن جزئیات، خوشبختانه لازم نیست قبلاً این مجموعه را بازی کرده باشید تا از این قسمت لذت ببرید. داستان به طور کامل یک قصه‌ی مستقل است. هرچند طرفداران قدیمی اشاره‌ها و ارتباطات کوچکی با دیگر قسمت‌ها را پیدا می‌کنند. می‌توان گفت که داستان The Old Country از نظر قدرت روایت پایین‌تر از نسخه‌های قبلی قرار می‌گیرد، اما همچنان ساختاری منسجم دارد که آهسته و پیوسته پیش می‌رود. مشکل اصلی آن کمبود جاه‌طلبی و نوآوری است و در واقع حس می‌کنید بیشتر اتفاقات بازی را قبلا در فیلم‌ها یا بازی‌های مافیایی دیده‌اید.
از مرد جوانی که عاشق دختر رئیس می‌شود گرفته تا شخصیت‌هایی که در قالب‌های آشنا گیر افتاده‌اند، داستان پر از کلیشه‌های ژانر مافیا است. با این حال، اگر به آثار کلاسیک این سبک علاقه دارید، به راحتی مجذوب هر فصل از داستان و به خصوص نیمه‌ی دوم بازی می‌شوید. بخش اول بیشتر درگیر این است که بازیکن را وارد دنیای تبهکارانه‌ی انزو جوان کند و همین باعث می‌شود کمی کند پیش برود. در مجموع، The Old Country یک ملودرام جنایی-عاشقانه است که روی مسیر امنی حرکت می‌کند و پایان‌بندی آن بیش از حد انتظارم من را جذب کرد. این موفقیت تا حد زیادی به دلیل بازگرداندن برخی ویژگی‌های اصلی سری است.
سیسیل در اوج زیبایی
فضاسازی یکی از نقاط قوت اصلی بازی است. این بار به جای امپایر بی و شهرهای بزرگ، با تغییری چشمگیر و خوشایند، به روستاها و دشت‌های سیسیل می‌رویم. با کوه آتشفشانی اتنا در پس‌زمینه، مناظر روستایی سیسیل فوق‌العاده به نظر می‌رسند. مثل دو قسمت اول، این بازی جهانباز نیست، اما یک نقشه‌ی نسبتاً بزرگ دارد که در طول داستان و سپس در حالت آزاد (پس از اتمام بازی) می‌توان آن را کاوش کرد. خیابان‌های شلوغ جای خود را به جاده‌های خاکی داده‌اند و آسمان‌خراش‌ها با ویلاهای کوچک جایگزین شده‌اند.
این خطی بودن به هنگر 13 اجازه داده تا با جزئیات زیاد، هر منظره، روستا و منطقه را زنده کند و مشابه‌ی بازی‌های خطی مانند A Plague Tale: Requiem، تصویر دقیقی از جهانی که می‌خواهد بازسازی کند ارائه می‌دهد. این توجه به جزئیات فقط محدود به محیط‌ها نیست. از نمایش اولین خودروهای اوایل دهه‌ی 1900 گرفته تا لباس‌های شیک خانم ایزابلا و سلاح‌های کلاسیک آن دوره مثل هفت‌تیر بودئو و تفنگ کارکانو، همه با دقت بازآفرینی شده‌اند. تیم توسعه بازی کار ارزشمندی هم در زمینه‌ی مستندسازی تاریخی انجام داده است؛ در واقع آن‌ها به خوبی به موضوعاتی مانند آنارشیسم، نخستین اتحادیه‌های کارگری، نفوذ پررنگ کاتولیسیسم و البته گسترش جنایت سازمان‌یافته پرداخته‌اند. قانون سکوت، ارزش‌های کوزا نوسترا و حتی آیین‌های خاص ورود به این گروه‌ها، با دقت و ظرافت به تصویر کشیده شده‌اند.
آشنا و بدون جاه‌طلبی
اگر دو بازی اول این مجموعه را تجربه کرده باشید، در The Old Country چیز آشنایی انتظارتان را می‌کشد. اینجا با یک بازی اکشن سوم‌شخص داستان‌محور طرف هستیم که مکانیک‌های تیراندازی با سیستم سنگرگیری حرف اول را می‌زنند. رانندگی، مبارزات تن‌به‌تن و کمی گشت‌وگذار هم در کنار تیراندازی‌ها قرار گرفته‌اند تا یک گیم‌پلی ساده و بدون جاه‌طلبی خاص در این بخش‌ها شکل بگیرد؛ بازی گاهی شما را وارد مأموریت‌های کوچک می‌کند تا بیشتر با دنیای آن درگیر شوید.
چیزی در این قسمت از مافیا وجود ندارد که پیش‌تر در ده‌ها بازی مشابه ندیده باشید و همین حس آشنایی، گاهی بیش از حد سنگین می‌شود. هرچند بازی هرگز خسته‌کننده نمی‌شود، اما The Old Country در بخش گیم‌پلی بیش از حد سطحی است، حتی بیشتر از قسمت‌های قبلی خود! در سال ۲۰۲۵، دیدن دوباره‌ی مکانیک‌های ساده‌ای مثل تیراندازی با پناه‌گیری یا یک سیستم مخفی‌کاری ابتدایی و کمی مصنوعی، با محدودیت شدید در کارهایی که می‌توانید انجام دهید و همان رفتار خشک NPCها که از سه نسل پیش تاکنون تغییر نکرده، چندان هیجان‌انگیز نیست.
با این حال، Mafia: The Old Country یک بخش مبارزه‌ی تن‌به‌تن سینمایی‌تر هم دارد که بیشتر روی استفاده از چاقوها تأکید می‌کند. مشکل اینجاست که چنین چیزی را تقریباً یک دهه پیش در بازی‌هایی مثل آنچارتد ۴ هم دیده بودیم و آنجا بهتر اجرا شده بود. به عبارتی دیگر، نبرد با چاقو پس از مدتی تکراری می‌شود. در این میان تعقیب‌وگریز و مسابقه با کاروزلا‌ها هم از عناصر کلاسیک این مجموعه هستند که در این بازی وجود دارند. رانندگی با آن خودروهای باشکوه اما سنگین و کند، واقعاً جذاب است، هرچند سیستم برخورد نه چندان خوب بازی، گاهی حس غرق‌شدن در فضای آن را خراب می‌کند.
فراتر از آن مکانیک‌های اصلی، با انواع سلاح‌ها، تیغه‌های مختلف (هر کدام با حرکت ویژه و محدودیت تعداد ضربات خنجر که با سنگ‌های تیزکن دوباره شارژ می‌شود)، امکان شخصی‌سازی اسب و همچنین گشت‌وگذار در نقشه، عمق گیم‌پلی بیشتر از طریق تجهیزاتی که انزو به همراه دارد ایجاد می‌شود. اگر بخواهید پول جمع کنید تا سلاح، لباس یا رنگ برای خودرو بخرید، باید جنازه دشمنان را غارت کنید یا به دنبال گنج بگردید؛ آن هم در محیطی که جهانباز نیست، اما در بعضی بخش‌ها سعی می‌کند خودش را شبیه به آن نشان دهد. البته این یکی از ویژگی‌های شناختهشدهی مجموعه مافیا است؛ جهان بازی که آن‌قدرها هم باز نیست. تقریبا در بیشتر مواقع می‌توانید آزادانه در نقشه بچرخید، اما انگیزه‌ی خاصی برای این کار وجود ندارد. البته به شخصه منتظر لحظه‌ای بودم که بازی کاملاً دستم را باز بگذارد تا بتوانم از آن مناظر زیبا لذت ببرم.
مشکل اینجاست که داستان بازی روی این موضوع اولویت دارد و در نهایت خودتان را در وضعیتی کمی عجیب پیدا می‌کنید. به عنوان مثال بازی از شما می‌خواهد که لباس خود را عوض کنید، تجهیزات جدید بخرید یا روی گردنبندهای جادویی سرمایه‌گذاری کنید تا مزایای پسیو (Passive) دریافت کنید، اما خطی بودن داستان باعث می‌شود که این‌ها چندان اهمیتی نداشته باشد. از طرف دیگر، دنیای زیبا و پرجزئیات بازی شما را دعوت می‌کند که مثل یک جهان سندباکس آن را کشف کنید.
ولی مشکل اینجاست که اگر تصمیم به این کار بگیرید، خیلی زود با محدودیت‌ها برخورد می‌کنید زیرا همه‌جا قابل کاوش نیست و حرکتتان در مسیرها محدود می‌شود. ترکیب تیراندازی، مخفی‌کاری و رانندگی، تا حدی قابل‌قبول است، اما گیم‌پلی جدیدترین قسمت از مافیا فاصله‌ی زیادی تا ماندگار شدن دارد. به عبارتی دیگر، گیم‌پلی این بازی نه چیزی را بد انجام می‌دهد، نه تجربه‌ای خسته‌کننده است، اما تلاشی هم برای گسترش یا تغییر چیزهایی که سال‌هاست می‌بینیم، نمی‌کند.
گرافیک، موسیقی و بیشتر
این نقد و بررسی بر اساس نسخه‌ی کامپیوتر بازی انجام شده و با توجه به این موضوع، بازی بهینه‌سازی ضعیفی دارد. البته این یک مشکل قدیمی برای مجموعه حساب می‌شود که دوباره خودش را نشان داده و تجربه‌ای ارائه کرده که می‌توانست بسیار بهتر باشد. در طول داستان، افت فریم‌های مداومی را با وجود داشتن سیستمی مناسب تجربه کردم. چه با تنظیمات بالا و چه با تنظیماتی که برای رسیدن به نرخ فریم پایدارتر بهینه شده بودند، رسیدن به ۶۰ فریم ثابت کار آسانی نبود.
تغییر از گیم‌پلی به صحنه‌های داخل موتور بازی، افت فریم شدیدی ایجاد می‌کرد و نرخ فریم حتی به زیر ۲۰ هم می‌رسید و در بهترین حالت ۳۰ فریم باقی می‌ماند. همچنین، در لحظات پرتحرک مثل مسابقه با ماشین یا گشت‌وگذار در مناطق بازتر، لگ‌های ناگهانی دیده می‌شد. بدون شک روی برخی سیستم‌های ضعیف‌تر، وضعیت حتی بدتر نیز بوده است. از نظر باگ‌ها، مشکلات خیلی زیادی در بازی وجود ندارد و به طور کلی امیدوارم به‌روزرسانی‌هایی برای این مشکلات منتشر شود زیرا با اینکه تجربه‌ای وحشتناک نیست اما تجربه‌ی بازیکن را تاحدی تحت تاثیر قرار می‌دهد.
با وجود همه‌ی این‌ها، در بعضی لحظات، بازی واقعاً چشمگیراست. نورپردازی موتور آنریل انجین ۵ فوق‌العاده است، اما این موتور همچنان مشکلاتی در زمینه‌ی بهینه‌سازی دارد که حتی به کیفیت بصری هم آسیب زده است. به عنوان مثال در چهره‌ها و بافت‌هایی که نباید لبه‌‌های دندانه‌ای داشته باشند، این مشکل دیده می‌شود و همین‌طور تأخیر در بارگذاری بافت‌های مختلف هم وجود دارد.
فراتر از این، بخش‌های دیگری هم وجود دارد که می‌توانستند کمی بهتر پیاده شوند. انیمیشن‌های شخصیت‌های غیرقابل‌بازی در برخی حرکات و حالات چهره کمی زمخت به نظر می‌رسند و بعضی از ژست‌ها هم بیرون از صحنه‌های سینمایی (که واقعا تماشایی هستند) چندان خوب درنمی‌آیند. با این حال، موسیقی متن بازی به طور کلی قطعات قدرتمندی دارد که به خوبی حس و حال ایتالیا را با فضایی روستایی و سنتی منتقل می‌کند. جلوه‌های صوتی محیطی، صداهای ماشین‌ها، اسب‌ها و همچنین سلاح‌ها هم بسیار خوب از کار درآمده‌اند. در این میان از دوبله‌ی سیسیلی عالی بازی نیز نباید گذشت.
فرصتی از دست رفته
تقریبا بعد از گذشت یک دهه، مافیا دوباره بازگشته است، اما این بار با یک بازی محتاطانه و کمی محدود که بیشتر برای یادآوری وجود این مجموعه آمده تا اینکه بخواهد به رده‌ی بالاتری در میان نام‌های بزرگ بازی‌های ویدیویی در ژانر جنایت سازمان‌یافته برسد. تا حدی، Mafia: The Old Country هم به خاطر مشکلات فنی و هم به خاطر گیم‌پلی‌ای که بیش از حد محافظه‌کارانه و کمی سطحی است، مثل یک فرصت از دست رفته به نظر می‌رسد. با این حال، فضای فوق‌العاده و یک داستان کلاسیک که با وجود مکانیک‌های ساده روان و جذاب پیش می‌رود، ممکن است که کم‌کم توجه‌ی شما را جلب کند.
نوشته بررسی بازی Mafia The Old Country؛ بازگشت به ریشه‌ها یا فرصت از دست رفته؟ اولین بار در دیجی‌کالا مگ. پدیدار شد.
0 نظرات