۳۳ سال سکوت هسته‌ای آمریکا؛ چرا آزمایشات اتمی به ناگاه متوقف شدند و چه خطراتی را فاش کردند؟

ایالات متحده آمریکا از سال ۱۹۹۲ آزمایش‌های هسته‌ای خود را متوقف کرده است. پس از دهه‌ها انفجارهای قدرتمند، چرا این سکوت ۳۳ ساله ناگهان آغاز شد؟

توقف آزمایش‌های هسته‌ای آمریکا، پس از هزاران آزمایش اتمی صورت گرفت که برای ارزیابی خروجی انرژی و اثرات مخرب تسلیحات اتمی انجام شده بودند. پیامدهای رادیواکتیو این انفجارها دلیل اصلی این ممنوعیت دائمی شد.

چگونگی انجام آزمایش‌های هسته‌ای آمریکا و توقف آن

نخستین آزمایش هسته‌ای توسط آمریکا یا هر کشور دیگری، ترینیتی نام داشت که در ۱۶ ژوئیه ۱۹۴۵ در نیومکزیکو انجام شد و بخشی از پروژه منهتن بود. این آزمایش‌ها برای بررسی خروجی انرژی، دامنه انفجار، اثرات حرارتی و الکترومغناطیسی و پیامدهای رادیواکتیو صورت می‌گرفتند. تا سال ۱۹۹۲، ایالات متحده ۱۰۵۴ آزمایش هسته‌ای انجام داده بود. این آزمایش‌ها در مکان‌های مختلفی از جمله جنوب غربی آمریکا (با نوادا به‌عنوان پرتعدادترین مکان آزمایش)، اقیانوس آرام و اطراف بیکینی آتول انجام شدند.

آزمایش‌های اولیه شامل انفجار بمب‌هایی بودند که از برج‌هایی ۱۰۰ فوتی آویزان یا چند فوت بالاتر از سطح زمین قرار داشتند. برخی دیگر روی بارج‌ها یا با استفاده از بالون‌ها در ارتفاعات زیاد منفجر می‌شدند و بسیاری از هواپیماها رها و در هوا منفجر می‌شدند. آمریکا همچنین روش‌های دیگری از جمله انفجارهای زیردریایی و در مدار پایین زمین را بررسی کرد؛ مانند آزمایش استارفیش پرایم که در فاصله ۲۵۰ مایلی بالای اقیانوس آرام انجام شد. برای کاهش انتشار پیامدهای رادیواکتیو به جو، ایالات متحده آمریکا به تدریج به آزمایش‌های هسته‌ای در زیر زمین روی آورد.

در سال ۱۹۶۳، آمریکا معاهده ممنوعیت آزمایش محدود (LTBT) را با اتحاد جماهیر شوروی امضا کرد که آزمایش‌های هسته‌ای بالای زمین را ممنوع می‌کرد. در نتیجه، تمام آزمایش‌ها بین سال‌های ۱۹۶۳ تا ۱۹۹۲ در زیر زمین و در ایالت‌هایی مانند نوادا، نیومکزیکو، کلرادو، آلاسکا و میسیسیپی انجام شدند. در سال ۱۹۹۲، پس از پایان جنگ سرد، رئیس‌جمهور جورج اچ. دابلیو. بوش توقف موقتی بر آزمایش‌های هسته‌ای اعمال کرد که رئیس‌جمهور بیل کلینتون با امضای معاهده ممنوعیت جامع آزمایش (CTBT) در سال ۱۹۹۶ آن را به‌طور نامحدود تمدید کرد. آخرین آزمایش هسته‌ای آمریکا در سال ۱۹۹۲ در نوادا انجام شد.

خطرات پنهان و آشکار: چرا آزمایش‌های اتمی متوقف شدند؟

یکی از دلایل اصلی ممنوعیت آزمایش‌های هسته‌ای از سال ۱۹۹۲ و همچنین انتقال آن‌ها به زیر زمین در دهه ۱۹۶۰، اجتناب از خطرات پیامدهای رادیواکتیو بود. انفجارهای هسته‌ای ذرات رادیواکتیو آزاد می‌کنند که به گردوغبار، قطرات آب و سایر آلاینده‌ها می‌چسبند. نیمه‌عمر این ذرات می‌تواند از چند روز تا چند دهه متغیر باشد.

ذرات رادیواکتیو کوچک‌تر می‌توانند توسط باد یا آب کیلومترها دورتر از محل آزمایش حمل شوند و حتی وارد اتمسفر فوقانی شده و به‌صورت جهانی گسترش یابند. این ذرات به روش‌های مختلفی جذب می‌شوند؛ برای مثال، از طریق خاک وارد چمن شده و سپس با تغذیه دام‌ها وارد شیر می‌شوند و می‌توانند در غدد تیروئید انسان تجمع یابند. تحقیقات گسترده نشان داده‌اند که تابش‌های رادیواکتیو توسط اندام‌ها، بافت‌ها و به‌ویژه مغز استخوان جذب می‌شوند. از آنجایی که این ذرات می‌توانند به DNA آسیب برسانند، پیامدهای رادیواکتیو خطر ابتلا به سرطان را در افراد در معرض تابش به شدت افزایش می‌دهند.

تابش‌های ناشی از صدها آزمایش هسته‌ای قرن بیستم در سراسر جهان یافت می‌شوند و هزاران مورد سرطان، از جمله صدها مورد کشنده، به آن‌ها نسبت داده شده است. ذرات رادیواکتیو مرتبط با این آزمایش‌ها در ساکنان همه ایالت‌های قاره آمریکا نیز یافت شده‌اند. علاوه بر تشدید تهدید و تنش جنگ هسته‌ای، این پیامدهای رادیواکتیو دلیل اصلی مقامات برای خطرناک دانستن ادامه آزمایش‌های هسته‌ای و توقف آن‌ها بود.

•  کشف ماده‌ای غیرممکن، ۸۰ سال پس از اولین آزمایش بمب اتمی
• آلوده‌ترین نقطه هسته‌ای در جهان کجاست؟
• ویدیویی ترسناک از انفجار بمب هسته ای زیر دریا
• چگونه از انفجار بمب هسته ای جان سالم به در ببریم؟