معماری حیرت آور پوما پونکو؛ آیا در تمدن‌های باستانی از ابزارهای لیزری استفاده می‌کردند؟

پوما پونکو، ویرانه‌ای باستانی در آندس بولیوی، با برش‌های دقیق سنگ‌های عظیم، این گمانه را ایجاد می‌کند که آیا ابزارهای لیزری در تمدن‌های گذشته به کار رفته‌اند؟

پوما پونکو، در فاصله ۷۲ کیلومتری غرب لاپاز بولیوی و در ارتفاع ۳۹۰۰ متری رشته‌کوه‌های آندس قرار دارد. این مجموعه شامل سنگ‌های مگالیتیک عظیم‌الجثه است که برخی از آن‌ها تا ۷.۹ متر طول و بیش از ۱۰۰ تن وزن دارند. تاریخ اولیه ساخت پوما پونکو به حدود ۱۵۱۰ ±۲۵ سال قبل بازمی‌گردد. شکل‌گیری و قرارگیری غیرمعمول این سازه‌ها، آن را به یکی از جذاب‌ترین مکان‌های باستانی تبدیل کرده است.

معمای پوما پونکو و دقت حیرت‌انگیز ساختارها

باستان‌ شناسان جریان اصلی بر این باورند که این بلوک‌ها با ابزارهای سنگی ساده و دستی ساخته شده‌اند. اما برخی از محققان به ظرافت و پیچیدگی بی‌نظیر سنگ‌کاری‌ها اشاره می‌کنند که حاکی از استفاده از فناوری‌های پیشرفته دقیق است. در پوما پونکو، سنگ‌هایی با زوایای قائم کامل و سوراخ‌های مته‌کاری شده با فاصله‌های یکسان مشاهده می‌شود که گمانه‌زنی درباره استفاده از ابزارهای قدرتی را تقویت می‌کند.

• درخواست کمک باستان‌شناسان هندی از ناسا برای بررسی نقاشی‌های بشقاب پرنده‌ها و موجودات فضایی
• شباهت‌های باورنکردنی بین خدایان باستانی در فرهنگ‌های متفاوت؛ آیا پای بیگانگان در میان است؟

چالش‌های حمل و نقل و نظریه‌های جایگزین

بررسی‌ها نشان می‌دهد که این سنگ‌های عظیم از معادنی در حدود صد کیلومتری پوما پونکو استخراج شده‌اند. مسئله اصلی نحوه حمل و نقل آن‌ها است. این سایت در ارتفاعی بالاتر از خط رویش طبیعی درختان قرار دارد، به این معنی که هیچ درختی در منطقه برای استفاده به‌عنوان غلتک چوبی وجود نداشته است. این موضوع این پرسش را مطرح می‌کند که چگونه مردم باستانی این بلوک‌های سنگی فوق‌العاده بزرگ را به مقصد رسانده‌اند.

نظریه‌پردازان فضانوردان باستانی و برخی محققان، بر این باورند که حمل و نقل و شکل‌دهی این بلوک‌ها نیازمند نوعی فناوری پیشرفته و وسایل بالابر عظیم بوده است؛ امکاناتی که تمدن‌ های باستانی آن زمان به ظاهر در اختیار نداشتند. این پیچیدگی‌ها، بسیاری را به جستجوی توضیحات غیرمتعارف سوق می‌دهد.

تیاواناکو و ارتباطات مرموز فرهنگی

در نزدیکی پوما پونکو، ویرانه‌های شهر باستانی تیاواناکو قرار دارد که کاوشگران اسپانیایی در سال ۱۵۴۹ آن را کشف کردند. این شهر زمانی مرکز یک تمدن باستانی پررونق با بیش از ۴۰,۰۰۰ ساکن بوده و حدود ۱۱۰۰ میلادی به طرز مرموزی متروک شده است. در معبد زیرزمینی تیاواناکو، صدها سر سنگی با ویژگی‌های نژادی متنوع، از جمله جمجمه‌های دراز و صورت‌های متفاوت، یافت شده‌اند که به نظر می‌رسد نماینده نژادهای مختلف بشر هستند.

یکی از تندیس‌های مهم، خدای خالق، ویراکوچا را به تصویر می‌کشد. ویراکوچا با ریش و سبیل نمایش داده شده که برای بومیان آمریکا بسیار غیرعادی است. همچنین، «کاسه فوئنته مگنا»، یک کاسه سفالی با نوشته‌های میخی سومری و هیروگلیف پروتو-سومری، در تیاواناکو کشف شده است.

این کشف عجیب، با وجود فاصله بیش از ۱۳۰۰۰ کیلومتری سومر از بولیوی، ارتباط مستقیم و غیرمنتظره‌ای بین این دو تمدن باستانی دور از هم را مطرح می‌کند. برخی آن را شاهدی بر نظریه‌هایی مبنی بر تعامل سومریان با موجودات فضایی مانند آنوناکی می‌دانند که حضورشان هم در سومر و هم در آمریکای جنوبی فرض می‌شود.